صدایم کن شبیه روز اول
که آن حال و هوا را دوست دارم!

تو باشی، چتر باشد، زیر باران
تمام کوچه ها را دوست دارم!

میان چشمک و آن خنده ها بود
کسی گفت این دوتا را دوست دارم!

منم مجنون ترین شاعر در این شهر
هنوز این ادعا را دوست دارم!

«سیامک عشقعلی»

با زندگی و قصه اش در جنگ بودی
خورشید را با زخم های خود سرودی

طوفان غم زد در خودت گاهی شکستی
گاهی تو هم با بی کسی از پا نشستی

آیینه ای فریاد می زد حسرتت را
بر روی دوشت می کشیدی غربتت را

از خنده و از دلخوشی محروم بودی
دیوارها شد شاهدت! مظلوم بودی…

تنهایی ات هی زخم خورد از دست مردم
رویای معصوم تو مُرد از دست مردم

سردرگمی در بودنت تکرار می شد
طوفان غم ها بر سرت آوار می شد

هر فصل سالت قصه ی پاییز می شد
بودن برایت تلخ و دردانگیز می شد

گرگی که جفتش طعمه ی کفتارها شد!
شیری که بی رحمانه سهمِ مارها شد!

از دوست چیزی جز دورو بودن ندیدی!
با طعنه های دشمنانت قد کشیدی(؟!)

از مهربانی شد پشیمانی نصیبت!
شد آخرش از عشق ویرانی نصیبت

قلبی درون سینه داری مثل شیشه
با شعرهایت زندگی کردی همیشه

بیش از تصور سال ها سختی کشیدی
از واوِ متن قصه بدبختی کشیدی

هر شاعری دلخسته در پایان کار است
غمگین نباش این رسم تلخ روزگار است!

خورشید را ترسیم کن با واژه هایت
تا طی کند آیینه را عطر صدایت

خاکی بمان! همرنگ لحن آسمان باش!
با دردهای مردمانت مهربان باش!

شاعر شدی تا وسعتی از درد باشی
شاعر شدی تا کوه باشی مرد باشی

شاعر شدی تا رود باشی شیشه باشی
با عشق و با حقانیت هم پیشه باشی

ممنون از آن هایی شو که بی رحم بودند
حتی از آن هایی که خشک از فهم بودند!

لبخند کن با واژه هایت کینه ها را
لبریز کن از روشنایی سینه ها را

شاعر شدی تا بگذرانی تا ببخشی!
شاعر شدی تا نور بر دنیا ببخشی!

هرچند در دنیای ما تنها ترینی
آبی تر از عشقی خودت دریاترینی!

«سیامک عشقعلی»

دیدی برای ما چه خوابی دیده بودند!
بی رحم ها پرهای ما را چیده بودند!

دیدی تو را از من جدا کردند آن ها!
با ما دورو بودند! نامردند آن ها!

یادت می آید دوست ها دشمن شدند و…
بر بغض ما مشغول خندیدن شدند و…

بستند هر راهی که می شد باتو باشم
دلسنگ ها می خواستند از هم بپاشم!

خانم! هرشب گریه می کردم برایت!
در بغض من می ماند هرشب ردِ پایت!

هرشب کنار آسمان بی خواب بودم
چون در تبت می سوختم بی تاب بودم

هی در خیالم می گرفتم دامنت را
در چاه غم انداخت دنیا بیژنت را

گاهی صدایت می رسید از دور خانم!
ویران شدم از غصه ات ناجور! خانم!

من با تمام کوچه ها دلتنگ بودم
با دست های خالی ام در جنگ بودم!

خانم! من قلبم شکست از بی تو بودن
در شعرهایم زخم هست از بی تو بودن

آتش زدند این کوچه ها هر شب به جانم!
آخر اجابت شد دعایم مهربانم!

می خواستند از عشق ناامید باشم!
اما تو برگشتی که من خورشید باشم

یکبار دیگر لطف کن بال و پرم باش
این عشق را تا عرش با خود می برم! باش!

آغوش گرمت را پناهم کن دوباره!
لبخند می خواهم نگاهم کن دوباره!

می بوسمت با دشتی از یاس و شقایق
من رود هستم! کوه هستم! گرم! عاشق!

این با تو بودن تا ابد زیباست خانم!
پایان خشکی خنده ی دریاست خانم!

«سیامک عشقعلی»